Avontuur, deel 7
Door: Anke
Blijf op de hoogte en volg Anke & Yvonne
02 Mei 2014 | Indonesië, Malang
We zaten dus op een hoge berg in de buurt van Malang. Nadat we gedoucht en ik ons verhaal hadden geschreven onder belangstelling van een levensgrote tor, gingen we een trap naar beneden om ons avondmaal te nuttingen. Het bleek dat wij in dat gigantische complex de enige gasten waren... Het weer hielp ook niet mee want het bleef zwaar bewolkt en behoorlijk regenen. We konden geen kant uit dus bleven we maar in ons spookslot zitten met onze tablets als enig gezelschap. Na een tweede (gedeeld) flesje bier, bleek dat ook op dus toen waren de rapen gaar. Geen bier, geen gezelschap (behalve van wat insecten waaronder giftige mieren), dan maar naar bed. De lakens voelden koud en klam aan. Eigenlijk was, behalve het schitterende uitzicht, niet zoveel leuks te ontdekken in ons spookslot.
Om 3.30 schoten Yvonne en ik tegelijk vertikaal in ons bed. Zo'n 10 imans (of wie zijn dat die oproepen voor gebed) begonnen uit volle borst te roepen voor gebed. De enorme herrie was niet meer te meten in decibels. Tussen de bergwanden klonk het zo ontzettend gruwellendig hard en dat tot zo'n zes uur. Klaar waren we ermee! We zouden onze gids - die wij hadden gezegd een uurtje later te komen zodat hij wat tijd met zijn familie kon doorbrengen - vragen om een ander hotel. We zouden nl. 3 nachten hier verblijven, maar er was gewoonweg helemaal niets of niemand. Dus ik stuurde hem een sms dat we niet "happy" waren en dat we met liefde en plezier zelf een hotel in Malang zouden zoeken of wellicht dat hij een alternatief wist? Terwijl we wachtten op zijn bericht besloten we te gaan ontbijten. We hadden de deur van onze kamer met de sleutel gesloten en kregen die vervolgens niet meer open. Paniek alom omdat er verder niemand was. Sjorren, stukje terug, tegen de deur aan leunen..... geen beweging in te krijgen. Bij Yvonne brak het zweet al uit (dat rook ik namelijk) .... Eindelijk na tig minuten krakte het slot open...
Bij het ontbijt kwamen van 2 kanten mannen onze kant op: Sipoul onze gids en Willem uit Geldrop, onze touroperator. We legden ons probleem voor en er werd meteen actie ondernomen om een hotel in Malang centrum te vinden. Er zouden weliswaar nog meer mensen uit Nederland in het huidige guesthouse komen maar ons besluit stond vast. Al gauw hadden ze een ander hotel in Malang gevonden dat ze ook kenden. We vertrokken naar Malang met onze koffers....
Eerst zouden we de vogeltjes- en bloemenmarkt gaan bezoeken. Een drukte van jewelste want iedereen was vrij vanwege de dag van de arbeid. We keken onze ogen uit met name op de vogeltesmarkt waar duizenden verschillende vogeltjes in de meest prachtige kleuren, uiltjes, vissen, luwaks, konijntjes, poesjes, hondjes, je kunt het zo gek niet bedenken of ze zaten in hele kleine kooitjes op elkaar gepakt, zonder water..... vreselijk om te zien .... blijkbaar heeft men hier geen dierenbescherming. Tussen die mensen- en dierenmassa rijden dan ook nog weer continue scooters en motors doorheen. Wat 'n janboel in die hitte. We waren zwaar toe aan verkoeling en Sipoul nam ons mee naar toko Oen, wereldberoemd op Java. Een oud-hollandse lunchroom waar men heerlijke koele drankjes had en waar we lekker geluncht hebben met een sandwich toko Oen. Je kon er speculaasjes, Jan Hagelkoekjes enzo kopen en die hebben we gekocht voor Sipouls vrouw die we later zouden bezoeken.
Na een uurtje stonden onze gids en chauffeur weer te wachten om ons mee te nemen naar Sipouls huis, d.w.z. het huis van zijn schoonmoeder want daar woonden zijn vrouw en 7 maanden oude zoontje zolang Sipoul op reis was met ons. We hadden van Nederland wat spulletjes meegenomen voor de kinderen hier zoals sleutelhangers en magneetjes met klompjes, buttons, kleurpotloten etc. etc. Al gauw kwamen in het kleine dorpje uit alle hoeken en gaten kleine kindjes naar ons toe en ze mochten grabbelen in de tas om de kadootjes eruit te halen. Wat waren die snoetjes blij! We hadden spijt dat we niet meer hadden meegenomen, ons niet bewust van de ongelooflijke armoe die hier nog heerst.
Het hutje waar zijn schoonmoeder woont is niet te beschrijven. Een betonnen blokje met een kleed op de grond waar we op konden gaan zitten. Buiten stond een vieze stoof waarop gekookt werd met hout, het keukentje kon je niet rechtop in staan en was ook weer piepklein. Ze zetten thee voor ons en hadden speciaal voor ons gebakken banaan gemaakt terwijl ze zelf bijna niet te eten hebben. Onze vogeltjes thuis wonen in vergelijk daarmee als miljonairtjes in hun voliere... Bittere, bittere armoe, maar je hoort niemand klagen. Het lijkt of ze berusten in hun lot. Beschaamd namen wij dit tafereel in ons op. Hoe durven wij dan nog te klagen over een hotel dat niet helemaal aan onze wensen voldoet. Shame on us!!!
Van daaruit werden we naar ons nieuwe hotel gebracht, dat werkelijk een plaatje is en heel luxueus. Zodra we een voet over de drempel zetten, begon er een inman weer te gillen...
Na een heerlijke douche hebben we nog wat rondgelopen in Malang en tot slot gegeten in het hotel. Helaas.... geen alcolholische versnaperingen op de kaart dus het werd water. Neen, er zijn nog geen afkickverschijnselen waarneembaar.....
Na een heerlijke nachtrust en dito ontbijt, ging de reis naar een kleine tempel in Malang en vervolgens naar een theeplantage niet ver van Malang. Indrukwekkende velden met theeplanten, een prachtig dorpje dat door de Nederlanders in 1910 daar is aangelegd. Vandaag is er in Malang een koloniaal festival om het 100 jarig bestaan te vieren. Overal kraampjes, vrolijk geklede mensen en kinderen, dansen, muziek (het liefst alles door elkaar met daar tussendoor de roepende imans) en eten, eten, eten. De Indonesiers houden van eten en doen dan vaak en veel. Elke paar meter op straat vind je een karretje met eten. Ze eten hier dan ook 3x per dag rijst omdat dat voor de meesten te betalen is omdat het hier volop verbouwd wordt.
Tot slot van deze weer wonderschone dag, hebben wij ons beiden laten verwennen door middel van een heerlijke massage om onze vermoeide (en bij mij nog steeds pijnlijke achterspier) spieren te laten ontspannen. Onder het genot van wederom een lied van een iman sluit ik dit verhaal af. Vannacht worden wij om 01.00 opgehaald voor een lange tocht naar de Bromo vulkaan en een wonderschone zonsopgang....
Tot de volgende keer!
Om 3.30 schoten Yvonne en ik tegelijk vertikaal in ons bed. Zo'n 10 imans (of wie zijn dat die oproepen voor gebed) begonnen uit volle borst te roepen voor gebed. De enorme herrie was niet meer te meten in decibels. Tussen de bergwanden klonk het zo ontzettend gruwellendig hard en dat tot zo'n zes uur. Klaar waren we ermee! We zouden onze gids - die wij hadden gezegd een uurtje later te komen zodat hij wat tijd met zijn familie kon doorbrengen - vragen om een ander hotel. We zouden nl. 3 nachten hier verblijven, maar er was gewoonweg helemaal niets of niemand. Dus ik stuurde hem een sms dat we niet "happy" waren en dat we met liefde en plezier zelf een hotel in Malang zouden zoeken of wellicht dat hij een alternatief wist? Terwijl we wachtten op zijn bericht besloten we te gaan ontbijten. We hadden de deur van onze kamer met de sleutel gesloten en kregen die vervolgens niet meer open. Paniek alom omdat er verder niemand was. Sjorren, stukje terug, tegen de deur aan leunen..... geen beweging in te krijgen. Bij Yvonne brak het zweet al uit (dat rook ik namelijk) .... Eindelijk na tig minuten krakte het slot open...
Bij het ontbijt kwamen van 2 kanten mannen onze kant op: Sipoul onze gids en Willem uit Geldrop, onze touroperator. We legden ons probleem voor en er werd meteen actie ondernomen om een hotel in Malang centrum te vinden. Er zouden weliswaar nog meer mensen uit Nederland in het huidige guesthouse komen maar ons besluit stond vast. Al gauw hadden ze een ander hotel in Malang gevonden dat ze ook kenden. We vertrokken naar Malang met onze koffers....
Eerst zouden we de vogeltjes- en bloemenmarkt gaan bezoeken. Een drukte van jewelste want iedereen was vrij vanwege de dag van de arbeid. We keken onze ogen uit met name op de vogeltesmarkt waar duizenden verschillende vogeltjes in de meest prachtige kleuren, uiltjes, vissen, luwaks, konijntjes, poesjes, hondjes, je kunt het zo gek niet bedenken of ze zaten in hele kleine kooitjes op elkaar gepakt, zonder water..... vreselijk om te zien .... blijkbaar heeft men hier geen dierenbescherming. Tussen die mensen- en dierenmassa rijden dan ook nog weer continue scooters en motors doorheen. Wat 'n janboel in die hitte. We waren zwaar toe aan verkoeling en Sipoul nam ons mee naar toko Oen, wereldberoemd op Java. Een oud-hollandse lunchroom waar men heerlijke koele drankjes had en waar we lekker geluncht hebben met een sandwich toko Oen. Je kon er speculaasjes, Jan Hagelkoekjes enzo kopen en die hebben we gekocht voor Sipouls vrouw die we later zouden bezoeken.
Na een uurtje stonden onze gids en chauffeur weer te wachten om ons mee te nemen naar Sipouls huis, d.w.z. het huis van zijn schoonmoeder want daar woonden zijn vrouw en 7 maanden oude zoontje zolang Sipoul op reis was met ons. We hadden van Nederland wat spulletjes meegenomen voor de kinderen hier zoals sleutelhangers en magneetjes met klompjes, buttons, kleurpotloten etc. etc. Al gauw kwamen in het kleine dorpje uit alle hoeken en gaten kleine kindjes naar ons toe en ze mochten grabbelen in de tas om de kadootjes eruit te halen. Wat waren die snoetjes blij! We hadden spijt dat we niet meer hadden meegenomen, ons niet bewust van de ongelooflijke armoe die hier nog heerst.
Het hutje waar zijn schoonmoeder woont is niet te beschrijven. Een betonnen blokje met een kleed op de grond waar we op konden gaan zitten. Buiten stond een vieze stoof waarop gekookt werd met hout, het keukentje kon je niet rechtop in staan en was ook weer piepklein. Ze zetten thee voor ons en hadden speciaal voor ons gebakken banaan gemaakt terwijl ze zelf bijna niet te eten hebben. Onze vogeltjes thuis wonen in vergelijk daarmee als miljonairtjes in hun voliere... Bittere, bittere armoe, maar je hoort niemand klagen. Het lijkt of ze berusten in hun lot. Beschaamd namen wij dit tafereel in ons op. Hoe durven wij dan nog te klagen over een hotel dat niet helemaal aan onze wensen voldoet. Shame on us!!!
Van daaruit werden we naar ons nieuwe hotel gebracht, dat werkelijk een plaatje is en heel luxueus. Zodra we een voet over de drempel zetten, begon er een inman weer te gillen...
Na een heerlijke douche hebben we nog wat rondgelopen in Malang en tot slot gegeten in het hotel. Helaas.... geen alcolholische versnaperingen op de kaart dus het werd water. Neen, er zijn nog geen afkickverschijnselen waarneembaar.....
Na een heerlijke nachtrust en dito ontbijt, ging de reis naar een kleine tempel in Malang en vervolgens naar een theeplantage niet ver van Malang. Indrukwekkende velden met theeplanten, een prachtig dorpje dat door de Nederlanders in 1910 daar is aangelegd. Vandaag is er in Malang een koloniaal festival om het 100 jarig bestaan te vieren. Overal kraampjes, vrolijk geklede mensen en kinderen, dansen, muziek (het liefst alles door elkaar met daar tussendoor de roepende imans) en eten, eten, eten. De Indonesiers houden van eten en doen dan vaak en veel. Elke paar meter op straat vind je een karretje met eten. Ze eten hier dan ook 3x per dag rijst omdat dat voor de meesten te betalen is omdat het hier volop verbouwd wordt.
Tot slot van deze weer wonderschone dag, hebben wij ons beiden laten verwennen door middel van een heerlijke massage om onze vermoeide (en bij mij nog steeds pijnlijke achterspier) spieren te laten ontspannen. Onder het genot van wederom een lied van een iman sluit ik dit verhaal af. Vannacht worden wij om 01.00 opgehaald voor een lange tocht naar de Bromo vulkaan en een wonderschone zonsopgang....
Tot de volgende keer!
-
02 Mei 2014 - 13:22
Trudo:
Hallo,
Wat een mooi verhaal, geniet er nog maar lekker van en suc6 met je spieren. Ps ons pap heeft al een paar keer hier gegeten. Groet de Dankertjes -
02 Mei 2014 - 17:59
Carina Bosma:
ha meisjes
geweldig wat jullie allemaal meemaken
nog leuke dagen in malang
liefs carina xxxxx -
02 Mei 2014 - 19:19
Ria Thijssen:
Hallo Anke en Yvonne,
Ook weer een een reactie van mij. Ik verslind jullie verhalen en geniet met jullie mee in Java.
Veel kijkgenot bij de Bromo vulkaan.
Groetjes Ria
-
02 Mei 2014 - 19:19
Joke V.:
hee hallo,
ik geniet aardig mee met jullie vakantie door de levensechte verhalen. Ben niet jaloers op die vieze insecten, ieeee! Hoe heet is het daar eigenlijk?
Als je je zo temidden van de plaatselijke bevolking mag bewegen beleef je dat natuurlijk heel intens, dat is geweldig mooi lijkt me.
groetjes
-
02 Mei 2014 - 22:27
Jolanda:
Hoi dames,
Het blijft een genot om jullie verhalen te lezen. Ga zo door! Geweldig ;-)
Heel veel plezier in Malang en geniet van alles wat er nog op jullie pad komt.
Veel liefs,
Jolanda -
02 Mei 2014 - 22:36
Marie-Louise:
Zing volgende keer het tegenlied bij die imam...Ik krijg een heel apart gevoeeeeel van binnen...Toch,ondanks barre ellend,wat heet,een lachwekkende 'film'goede reis nog liefs xx ML -
03 Mei 2014 - 12:01
Hanneke:
Hoi Anke en Yvonne
Leuk verhaal weer. Wat een bijzondere reis maken jullie! Je maakt nogal wat mee op deze manier!
Geniet ze van hopelijk wat meer zonnige tijden. Liefs, Hanneke
-
03 Mei 2014 - 13:39
Irma:
Top! Ik lees m'n dagelijkse portie voor het ontbijt in de zon bij het zwembad! En daarna krijgt Caroline mijn nagenoeg zelfde versie van jullie verhaal :-) -
03 Mei 2014 - 13:39
Irma:
Top! Ik lees m'n dagelijkse portie voor het ontbijt in de zon bij het zwembad! En daarna krijgt Caroline mijn nagenoeg zelfde versie van jullie verhaal :-) -
03 Mei 2014 - 19:07
Erie:
xxx -
03 Mei 2014 - 20:24
Caroline:
Top vakantie en wat een gezellig reisverslag, iedere keer weer boeiend om te lezen! Zou wel een vlinder willen zijn en op jullie schouder mee willen genieten van al dat moois! Geniet ze dames -
04 Mei 2014 - 12:44
Heidy V D Vorst:
Zit te genieten van jullie reisverslagen op zondagmorgen heel veel plezier nog gr Heidy
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
