Avontuur, deel 9

Om half elf zouden we vertrekken naar onze volgende bestemming, Guesthouse Catimor, waar we weer 's ochtends heel vroeg een gigantische berg zouden beklimmen - van 1800 naar 2640 meter hoogte.

De rit was weer erg mooi en tijdens die rit filsofeerden we wat over het land, haar bevolking en de cultuur, en dat willen we ook met jullie delen (de non-filosofen moeten dit stukje maar overslaan....)

Toen wij Oost Java naderden en er kwamen hadden wij beiden een heel ander gevoel (hoe typisch). Het is moeilijk te beschrijven hoe dat "anders" dan is en wat dat teweeg bracht. Het lijkt alsof Oost Java wat meer ontwikkeld, georganiseerd is. De bittere armoede lijkt hier wat minder. Toen we wat langer hier waren bleek dat hier veel Oost Javanen een aardig mondje Nederlands spreken. Het werd langzaam maar zeker duidelijk dat hier veel Nederlandse invloeden heersten. We zijn ook een mooi kanaal tegengekomen - heel netjes en gestructueerd aangelegd - heel Nederlands dus. Onze gids vertelde ons ook dat hier heel veel gemengde huwelijken hebben plaatsgevonden dus half Nederlands half Indonesisch. Misschien dat al deze aspecten dit veranderde gevoel hebben teweeggebracht. We weten 't niet maar er was duidelijjk wat veranderd. Niet dat West Java slechter of minder is want ook daar hebben wij volop genoten van de prachtige natuur en cultuur, maar het was er in de steden ontzettend hektisch en druk. Je kunt je niet voorstellen hoeveel scooters en motortjes er kriskras door stad razen en al helemaal niet dat er baby's die nog niet zelfstand kunnen zitten, voorop zo'n scooter zitten, daarachter pa, daarachter klein kindje, daarachter moeders en mogelijk nog een kind daarachter. Nu zijn de Indo's een stuk kleiner en fijner, maar dan nog. Daar zijn wij ons overigens telkens weer heel erg van bewust als we weer - na een giechelparade van een club jonge meisjes die ons vragen met ons op de foto te mogen - tussen die minimeisjes als twee blanke reuzinnen staan te "cheesen". Enfin, dit wilden we ook even delen.

Terug naar de rit. De lunch werd genuttigd in een klein, zeer kleurrijk, maar keurig net restaurantje. We aten een heerlijke nasi goreng, keurig verpakt in een flinterdunne omelet, een minischaaltje groente een glas cola voor de totaalprijs van 1,46Euro voor 2 personen. Zo kun je nog eens uit eten gaan!!!

We reden door kleine dorpjes waar uitsluitend mensen woonden die op de plantages werkten. Inimini huisjes met niks (de plantage eigenaar woonde overigens in een joekel van een villa) Het blijkt dat de plantagewerkers daar mogen wonen zolang zijzelf of hun zoon/dochter/man/vrouw op de plantage werken. Ik vroeg hoe dat dan zat als je geen kinderen hebt. Dan heb je dus pech want er is geen voorziening voor pensioen of AOW. Dan is je lot, werken tot je er dood bij neervalt. Alleen mensen die voor de overheid werken hebben pensioenvoorzieningen. Dus lieve mensen, hoe goed hebben wij het met al ons geklaag.....

Rond de klok van 3 arriveerden we bij ons Guesthouse Catimor. De guesthouse ligt op een fabrieksterrein, niettemin erg mooi aangelegd. Vandaar ook de deceptie toen wij ons "hok" binnentraden.... Een kamertje (niet al te schoon) van 3 x 2 mtr, 2 bamboehouten bedjes met een flinterdunne matrasjes (ik voelde mijn rug al juichen...), een wctje met jawel, weer een bak koud water erlangs. Wat 'n armoe (ik weet 't, ik weet 't niet klagen maar dragen, maar toch...). We besloten gauw weer naar het terras (er waren ook zo'n 130 schoolkinderen van de International School van Bali) Jippie!!! We verkasten naar het zwembadje, waar ook wat wankele tafels en stoeltjes stonden. Het enige dat goed was was de Wifi verbinding :-). Na een poosje kwamen er twee meisjes aangelopen die de intentie hadden in het ijskoude water te plonzen. Een ervan heeft dat ook daadwerkelijk gedaan. Brrrrr. Het bleken twee Nederlandse meiden uit Tilburg (jawel Bas) te zijn; 19 jaar, Maud en Daan. Ze zijn 5 maanden aan het backpacken door Australie en bezochten Bali en Java. Superleuke meiden waarmee we de hele avond hebben doorgebracht en vele verhalen en foto's met hen gedeeld. Een bijzondere ontmoeting van twee bijzondere meiden. We hopen ze nog eens te ontmoeten.

's Ochtends werden we geacht om 05.00 te vertrekken voor de stevige wandeling naar de IJen vulkaan. De koffers werden weer ingeladen door Sipoul die daardoor onze ontbijtboxen vergat en daar begon de ellende.....Er zijn mensen die zonder benzine hun motor niet aan de praat krijgen en Yvonne is zo'n mens. Ik heb daar gelukkig geen last van... Mijn maag is blijkbaar inmiddels gewend aan eten/niet eten/beetje eten/veel eten/niet eten met het o zo bekende effect.... Enfin, bij de berg aangekomen begonnen we met z'n 3en aan de barre tocht. Een enorme klim gedurende 3,2 km en dan heb ik 't niet over zo'n prutsheuveltje in Limburg, maar het echte werk, waarbij de spieren in je kuiten 2x zo lang worden... Na zo'n 20 minuten viel Yvonne's motor uit (tja, geen bezine (=ontbijt) erin) en zij ging terug. Ik besloot - gewapend met diverse puffers om mijn tere longen voldoende ruimte te geven - het toch te proberen om de top, met dat verbluffende zwavelmeer te halen. Sipoul ging met me verder. Het was inderdaad afzien en loodzwaar maar ik merkte dat mijn korte maar heftige hardloopcarriere toch zijn vruchten had afgeworpen; mijn conditie was best wel goed en na 2 uur zwoegen bereikten we de top met een waanzinnig beeld van vulkanische bergen met als hoogtepunt het groene zwavelmeer.
Ik vertel nu over die steile tocht. Beneden in de krater bevindt zich heel veel geel sulfer dat men uitkapt, over 2 manden verdeeld en die arme, arme mannetjes, moeten zo'n 100 kg op hun schouders naar beneden sjouwen, vervolgens weer die hele tocht (met lege manden) weer naar boven en dan hetzelfde verhaal weer. Het moge duidelijk zijn dat men hier niet over ARBO beschikt. Vreselijk om dat te zien. Ze bezwijken haast onder die zware vracht en lopen veelal op slippers (!), of afgescheurde versleten schoenen.
De terugtocht ging beduidend makkelijker omdat je dan natuurlijk bergaf gaat en dat gaat nu eenmaal sneller. Yvonne had inmiddels ontbeten met broodjes en koffie en had gezellig gegekeuveld met een Indonesisch meisje dat Frans studeerde en uit Malang kwam.

De tocht ging weer verder en we gingen nu richting haven. We gingen de oversteek naar Bali maken. We namen op gepaste wijze afscheid van Java en arriveerden rond 13.00 op Bali. Een heel ander eiland met 95% hindoeisme. Prachtige beelden, gebouwen, architectuur etc. Aangezien het ontbijt uiterst karig of helemaal niet was geweest gingen we al gauw lunchen in alweer een mooi restaurant. De eigenaar noodde uit om naar zijn bak vissen te komen kijken om er eentje uit te zoeken die hij voor ons zou bereiden. De meest exotische vissen met prachtige kleuren zaten o.a. in de bak maar we vonden het zonde die op te eten. We kozen een andere uit en alhoewel ik het gevoel had dat mijn tong en lippen in de fik stonden, hebben we heerlijk gesmuld van een vers bereidde vis.

We arriveerden bij ons hotel Lovina Beach en we waren weer helemaal blij. Gauw de zwempakken aan en heerlijk gezwommen en geluierd aan de rand van het warme zwembad. Eindelijk vakantie, hahahaha!

Vanmorgen om 05.30 ging de wekker weer :-(. In de benen, we gingen met een bootje de oceaan op om dolfijnen te spotten en een prachtige zonsopkomst. Tientallen bootjes met even zovele toeristen stortten zich op de arme dolfijnen die zich snel uit de voeten maakten. We hebben er een paar gezien en zijn weer teruggevaren.

En nu zitten we weer te wachten of ja te schrijven dus, tot onze gids en chauffeur zich weer melden om 10.00 om naar het volgende adres te gaan. Amed waar we twee dagen zullen blijven. Onze laatste dagen zijn in aantocht, helaas ondanks dat we het thuisfront vreselijk missen natuurlijk.... De volgende twee dagen hebben we geen programma, dus lekker luieren, wandelen, zwemmen en sarongverkoopsters van ons afkletsen. Mocht iemand toch een sarong willen, moet ie zich nu melden. Bali is toeristischer en dus duurder maar dat mag de pret niet drukken...

Talk later.....