Avontuur, deel 3

Voordat we aan het volgende verhaal beginnen even een geit rechtzetten. Toen het "geitenverhaal" speelde, was Yvonne er niet bij (toilet). Ik probeerde de ober dus duidelijk te maken dat ik geen "heet" eten wilde. Hij sprak dat uit als "gait". Op dat moment kwam Yvonne terug en dacht dus dat we geit kregen maar hij bedoelde dus "heet".

Zo dat is rechtgezet en kunnen we verder met ons verhaal. Rond de klok van 08.30 vertrokken we naar onze derde bestemming, Pangadaran aan zee (zoiets als Zandvoort aan zee). Onze gids stelde voor iets van het programma af te wijken als wij daar belangstelling voor hadden t.w. een primitief, origineel Javaans dorpje genaamd Kampong Naga (Drakendorp). Uiteraard hadden wij daar interesse in... Na ongeveer 2,5 uur rijden arriveerden wij bij deze Kampong en kregen een Engelssprekende gids of wat daar voor doorging. Oh ja, voorwaarde was wel dat we alles zelf moesten betalen. Dit onderdeel zat immers niet in de reis. Geen probleem wij betalen wel. Je doneerde dan ook nog aan dit bijzondere dorp. Gaan met die banaan dus....

Sipoul had ons al gewaarschuwd dat het dorp in een vallei lag, geen electriciteit of wat dan ook had. We begonnen aan onze tocht van zo'n 3000 traptreden naar beneden. Soepel als wij zijn stegen wij langzaam maar zeker naar beneden, de omgeving, planten, vele vlinders (als ik een vlinder zie denk ik altijd dat die vlinder mijn moeder is. Hier zijn mijn volledige voorvaderen en moeders en zus aanwezig!) en lekker riekende kruiden. In de vallei beneden ons zagen we veel vrouwen de rijstplanten pletten zodat de korrels vrijkomen van de stengel. Extreem zwaar werk in de blakerende zon. Het dorpje heeft 300 inwoners, 110 huisjes - gebouwd van hout met suikerpalmrieten daken. Heel typisch sloot onze gids zijn ogen als hij ons verhalen vertelde. Nou had ons Yvonne een vrij uitdagend setje aan, daar kan het natuurlijk aan liggen, of we zijn zo lelijk..... Onze vriendelijke gids nodigde ons uit om zijn huisje te bezoeken. Wel eerst schoenen uit..... nou dat heeft ie geweten. Aangezien we wisten van een pittige wandeling hadden we onze trackingschoenen aangetrokken met sokken. Je kunt je voorstellen hoe een prettige odeur zich in het piepkleine huis verspreidde toen wij binnentraden met onze zweetpatatten. Tot overmaat van ramp zaten we tegen gebedstijd aan en moesten 10 minuten in het huisje wachten en de beste man noodde ons uit om op de mat plaats te nemen. Hij had vantevoren uitgelegd hoe mannen altijd zaten en hoe vrouwen altijd zaten. Dus noppel lekker wijdbeens met kuiten over elkaar, nee, charmant schrijlings. Zie je voor je? Twee gruwellendig zwetende vrouwen met stinkvoeten die ook nog charmant op de grond moesten zitten....

De tocht ging verder en ik bad dat we niet dezelfde weg terug moesten klauteren - maar dan naar beneden - als de heenweg. Gelukkig, we kronkelden door paadjes van zo'n 30 cm breed terwijl de man uitlegde wat er zoal in het dorpje gebeurde. Iedereen werkte mee aan de rijstoogst van generatie op generatie. Geen electriciteit, dus 's avonds een olielampje voor de hele familie. Pure armoe en eenvoud. Kunnen wij nog van leren. Kippen leven onder de huisjes en vangen op wat er tussen de kieren valt. Ze eten alleen rijst (ik zit nu al verstopt!) en leven in volledige harmonie met elkaar. Ze delen met elkaar wat ze hebben.

De terugtocht werd aanvaard d.w.z. 3000 (minstens) traptreden weer omhoog. Om de zoveel treden stonden wij als molenpaarden uit te hijgen en inmiddels waren we doorweekt van het zweet. De klep van mijn pet twijfelde of hij voor mijn gezicht ging hangen, zo kletsnat was ie....
Hijgend kwamen we weer bij ons busje aan en dronken ons te pletter aan Aloe Vera. Tijdens onze rit hiernaar toe vroeg Sipoul, toen hij mijn gehavende been zag, of ik al iets hiervoor had. Yvonne checkte mijn zalfje en concludeerde dat die al 2 jaar verlopen was. Sipoul zou wel voor iets zorgen, de ziel... Hij had inderdaad een "eultje" (olie voor de mensen die mij niet goed kennen) die ik er alras opsmeerde. We gingen weer vertrekken en besloten onze schoenen maar aan te houden om onze chauffeur en gids te sparen.

Een ongelooflijke hobbel en bobbelweg was ons lot. Toen we voorzichtig vroegen of we ook nog gingen lunchen vertelde Sipoul dat er eigenlijk niets behoorlijks was langs onze route maar hij zou stoppen bij een bakkerij. Graag! We spraken af dat wij de lunch (die ze overigens al genuttigd hadden terwijl ze op ons wachtten) voor onze companen zouden betalen. En dat deden we: met z'n vieren zochten we allerlei lekkere hapjes uit en wij betaalden.... 1,37E in totaal. Zo kun je nog eens trakteren!

Na nog eens 3 uur hobbelen en bobbelen kwamen we op onze eindbestemming aan in Pangadaran. We werden allerhartelijkst ontvangen door o.a. de eigenaar die een heel eigenaardig geluid met zijn tong maakt als hij met je kennismaakt. Vervolgens word je echt helemaal volgestouwd met hapjes. Na de koffie, de hapjes en het fruit, naar onze, weer helemaal mooie kamer met een nog harder matras dan het vorige. Klop klop, daar stond weer een obertje met weer een bordje hapjes. Gastvrijer kun je echt niet worden ontvangen....

Douchetijd..... morgen een wat rustiger dag dus wellicht geen verslag.

Morgen voor jullie Koningsdag. Geniet van de eerste....